Opus Dei
Opus Dei jest prałaturą personalną Kościoła Katolickiego, założoną w 1928r. przez świętego Josemarię Escrivá.
Jej zadanie polega na przekazywaniu innym, że praca i zwykłe okoliczności są okazją do spotkania z Bogiem, do służenia innym i do poprawy społeczeństwa. Opus Dei współpracuje z kościołami lokalnymi, oferując środki formacji chrześcijańskiej (zajęcia, rekolekcje, opieka duchowa), z myślą o osobach, które chcą odnowić swoje życie duchowe i apostolstwo.
Opus Dei zostało założone w 1928 r. W 1941 r. uzyskało aprobatę Biskupa
Madrytu, a w 1947 r. Stolicy Świętej. Od 1982 jest Prałaturą Personalną
Kościoła Katolickiego.
Sobór Watykański II stworzył formę prawną dla prałatur personalnych, aby
umożliwić rozwój szczególnych inicjatyw duszpasterskich Prałatury
personalne są częścią struktur hierarchicznych Kościoła. Składają się ze
świeckich i księży, którzy pod władzą prałata współpracują organicznie,
spełniając szczególne zadania powierzone prałaturze.
Działalność Opus Dei skupia się na formowaniu wiernych prałatury, aby
rozwijali, każdy we właściwym sobie miejscu Kościoła i społeczeństwa,
różnorodne inicjatywy apostolskie, szerząc wokół ideał powszechnego
powołania do świętości.
Zadanie apostolskie członków prałatury, jak wielu innych wiernych, dąży
do ożywienia życia chrześcijańskiego. To, dzięki Bogu, przynosi pożytek
parafiom i wspólnotom lokalnym. Jego owocami są nawrócenia, częstsze
uczestnictwo we Mszy św., bardziej regularne przystępowanie do
pozostałych sakramentów, rozprzestrzenianie się Ewangelii w środowiskach
często oddalonych od wiary, inicjatywy społeczne dla najbardziej
potrzebujących, współpraca w katechezach i innych zajęciach
przyparafialnych, współpraca z organizmami diecezjalnymi.
To apostolstwo osób z Opus Dei rozwija się wewnątrz specyficznego
charyzmatu prałatury: uświęcania pracy i życia codziennego.
Władze Opus Dei dbają o jedność między wszystkimi wiernymi prałatury a
duszpasterzami diecezjalnymi. Zachęcają wiernych do pogłębiania wiedzy o
zaleceniach biskupów diecezjalnych i Konferencji Episkopatu oraz
przypominają o potrzebie wcielania ich w życie, każdemu według jego
osobistej sytuacji rodzinnej i zawodowej.
Ze względu na charakter wyłącznie duchowy jej misji, prałatura nie zabiera głosu w sprawach doczesnych. Gdy stykają się z nimi wierni prałatury, działają wtedy zawsze z pełną wolnością i osobistą odpowiedzialnością.
Statuty określają, że w tym co dotyczy działalności zawodowej i
przekonań społecznych, politycznych, itp., wierni prałatury, w granicach
wyznaczonych przez doktrynę katolicką na temat wiary i obyczajów,
posiadają tę samą pełnię wolności, jak pozostali obywatele katolicy.
Władze prałatury są zobowiązane do całkowitego powstrzymania się nawet
od doradzania w tych sprawach.
Źródło: opusdei.pl
« powrót
